Sıcacık Bir Hikaye. Tombik Ayı Hastalanınca

Haziran 28, 2013
by admin
0 Comment
GD Star Rating
loading...

tombik ayi hastalanincaKuzumun aşırı yorgunluk sebebiyle huysuzluğunun üzerinde olduğu gün, bir yandan uykuya geçmeye çalışıyor bir yandan da anlamlı gibi görünmeyen isteklerde ısrar ediyordu. Babasının sandalye ve minderlerle yaptığı çadırın içine, kızımın yanına girip başladım “Tombik Ayı Hastalanınca” kitabını okumaya. Hikayenin sakinliği, dilinin tekerleme gibi akıcı ve pozitif oluşu huysuzluk alan cinsten yavaş yavaş etkisini gösteriyordu. Öyle ki son sayfasında kuzucuk uykunun kollarında mış mış sesler çıkartmaya başlamıştı bile. Üç kitaptan oluşan seriyi çocuk kütüphanesine
Pearson Yayınevi kazandırmış. 28×25 cm ölçüsündeki kitabın kahramanları fare, tavşan, kunduz, köstebek, baykuş, porsuk, çalıkuşu ve tabi ki sevimli kocaman ayı. Tombik Ayı hastalandığı için arkadaşlarının ona nasıl baktığının hikayesini metinleriyle Karma Wilson, harika ilustrasyonları ile Jane Chapman canlandırmış. Çeviri için de Gülbin Baltacıoğlu’na teşekkür ediyorum.

Kısacık bir bölümü aktardığım hikayenin tamamı hoşunuza gidecektir.

Sonbahar gelince soğudu hava,

Tombik Ayı üşüyordu mağarasında.

Halsizdi vücudu,

Üstelik tıkalıydı koca burnu.

Hem başı da çok ağrıyordu,

Yoksa Tombik Ayı hasta mı oluyordu?

Bunlar da ilginizi çekebilir

Yazar Hakkında
Çocuklarımız tüm güzelliklere layık ve onlar için en iyisini vermeye çalışıyoruz. İstedim ki kızımla yolculuğumuz esnasında yaşadığım, okuduğum, kaydettiğim şeyleri paylaşayım. 2009 yılında dahil olduğu andan itibaren yaşamımızı daha da değerli kılan kızım sayesinde masallar, çizgi filmler ve illüstrasyonların tam ortasında yer alarak daha da mutlu bir anne oluverdim. Annelik söylendiği kadar kolay ve Pollyanna gibi her daim mutlu olmak demek değil tabi ki. Bunu nasıl aşacağım dediğim pek çok anla karşılaştım. Şunu çok iyi biliyorum ki kızım sayesinde hayatımın en zor mesleğini öğrenmeye çalışıyorum. Artık tüm anneleri ve hatta babaları daha net anlıyorum. Onları anlamayacağımı sanan kendi anne babamı bile :)

Cevap Bırakın

Çek paylaş

Ruhumuz doysun:))Ortadaki zarif pembe sümbül hediye ve birkaç gündür eşsiz kokusuyla aklımı başımdan alıyor. Kadın kadına sohbetin gönülden teşekkürü, nezaketin şekillenmiş hali. Sitenin girişinde her Pazar arabada sebze satışı yapan bir aile var. Koyu yeşil gözleriyle her selama hal hatır sorarken insanın yüzüne bakan anne, annelerinin aksine pazarcı önlüğü takmayan, spor kıyafetli, sıklıkla “anne o öyle mi, bu böyle mi?” diye soran iki yetişkin oğul... :)) Bu pazar alışverişi bitirdim hesap kitap yaparken annenin telefonu çaldı. Tahminimce süt siparişini hatırlatan birisi ve Whatsapptan numara/mesaj kontrol etmesini istedi. Telefon elinde telaşla ekrandan ekrana geçti ve kendi kendine “ben yapamam ki” dedi. O anda yeşil gözlere iyice yaklaştım ve “yapamam dedin, şimdi ne olacak?” Diye sordum. Yumuşacık cevabı; “Eee yapamam dediysem yapamayacağım di mi?”... oldu. Aslında o anda ellerini de tutmak İstedim...öyle iyi anlıyordum ki onu, kendini yargılayan, yapamazsın inancını... “Sen” dedim, bak (arabayı gösterip) bunca şeyi başarıyorsun telefonda istediğini de yaparsın. Önce dene... arabanın yanında oğullar yokken satışlara destek olan adam pozitif bir yaklaşımla destekleyerek “boş zamanlarında çocuklara sorsana, öğrenirsin” dedi. Kısa bir sohbet oldu... Konuşmamız sonlandığında sepetteki tek kalmış pembe sümbülü almam için ısrar etti ve “bana bugün çok önemli bir şey gösterdin. Sağol” dedi:)) ... kısaca birbirimize destek olalım, koltuk çıkalım, sırtımızı sıvazlayalım...hadi, yapabilirsin diyelim. Bazen bilsek bile bunu duymaya ihtiyacımız oluyor.☺️Bu aralar “başarı-başarısızlık” konusu her köşede önüme çıkıyor. Çünkü ortaokula geçiş dönemindeyiz ve bursluluk sınavları konuşmaları havalarda uçuşuyor. Bayıltıcı şekilde rakamsal çetele üstünde konuşuluyor. Sanki biz ve çocukların ham maddesi rakamlar... demem o ki çocukla temasta olan büyüklerin, ebeveynin ve öğretmenlerin başarı tanımı çocuğun kendini (hatta büyüklerin çocuğu) algılama biçimine dönüşebiliyor. Bu çok zayıflatıcı bir alt yapı... Yine en çok konuşulan okuldan gidersem; öne çıkarılan “başarılı!!” örneğin yanında çocuk kendi yapabileceğini ikinci plana itebiliyor. Birinci olmaz ise değersizmiş gibi, yine tehlikeli sullar... biz sınıf öğretmenimizin sağlıklı bakış açısı konusunda şanslıyız. Ama sokağa açılan kapı tersi olabiliyor. Kitap uzun zamandır bende ama bu sabah pat diye elime zıpladı. Tazelenme vaktidir:) “Günün nasıl geçti? Acı mı, tatlı mı?” Sayfa 37... buradan başlayacağım Okul, arkadaşlık, meslek seçimi veya bisiklete binmek, yemek,-içmek ve dahası... Kitabın kullandığı dil sayfalardaki karikatür tarzı çizimler gibi eğlenceli. Ayrıca çocukla konuşurken olumsuz ve olumlu dil kullanımı da çok net aktarmış. Sırf bu detaylar bile içeriğini farklılaştırıyor. Boyu küçük ama lafları kocaman kitabın tam adı “Başarı ve Başarısızlık” ve kapakta yazdığı gibi çıtır çıtır felsefe yapıyor. Yazar: Brigitte Labbe ve Michel Puech #günışığı #gunisigikitapligi #kitap #başarıvebaşarısızlık #citircitirfelsefe #defneninkitaplari
Birkaç gün önce eşim müjde verircesine bir heyecanla “Zuzu, çay bahçesindeki çiçekleri görmen lazım. Tam senlik, coşmuşlar” dedi. Sonra kuzum benzer heyecanla “aneeaaa, çiçekleri görmen lazım çok güzeller”. Dün ev ziyareti için yolumu çay bahçesine kıvırdım:)) Tatlı pembe çiçekleriyle giyinmiş, süslenmiş zarif bir ağaç karşıladı beni. Yaklaştım...kokladım, şefkatle dokundum dallarına ve fısıldadım; - Merhaba...güzelliğin dillere destan, büyülemişsin bizimkileri...cömertliğinle iyi ki buradasın. Bakmadan geçip gidersem farkında değilim demektir dünyanın, kendimin, hayatın... Oysa her yeni günle ve her gecede gözlerimi kapatıp görmeme vesile olanlara şükrediyorum, teşekkür ediyorum, seviyorum. Elbette hayatta korkular, acılar ve zorluklar var ama güzellikleri, iyi olanı gördüğümüzde denge de var.Bu mesaj teenage (trip atanları anlatmak için ergen deriz) dolabının üstünden. Mesaj gideceği yere ulaşmıştır:))) #yazılıiletişim #iletisim #mesaj #duygularşelaleTrakya sınırına girince Mozart kapatıp göbek havası açtığımız doğrudur9-8 ritmde yeeaaahhh
Tüm zorluklarıyla beraber yaşama gücüminik tohumun (bana göre kalp) kontrolü dışındaki sistemde bile olduğu haliyle yaşama sevincine saygı duyuyorum.Sevgili Karsu, bu gece tek kelimeyle büyüleyiciydinKonser öncesi girişte bekleyenlere lokum dağıtırken, fotoğraf çektirmek isteyenlerle iç içeydin. Ardından sahneye dantelli, zarif beyaz kostümünle çıktığında vaaav oldukmuhteşem sesinle bizleri kendine kilitledin. Sonra kendi tanımınla “Dandik Türkçenle” :)) müziğe başlamanı veya şarkı sözlerinin çıkış hikayelerini anlatırken salona kahkahalar attırdın. Yetenekli ekibinle daha çoook gönüller kazanırsınız. Bu toprakların güzel huylarını özenli duruşuyla harmanlayan Karsu’yu kızımla izlemek ayrıca keyifliydi. (uygun konser alanı takibindeydim) Mest oldum vallahi jest ol-duuummm Ayrıca müziğinle ve duruşunla çocuklara/gençlere yeni nesil örneksin. İzledikçe gururlanıyor, destekleyen aileni de tebrik ediyorum Not: Karsu’nun piyano başından “Elini Kaldır!” diyerek seyirciye seslendiği TEDx konuşmasını izlemenizi öneririm...Çok daha yakınlaşmış hissedeceksiniz. #iyimüzik #iyimüzisten #karsu #karsudönmez #konser #müzikruhungidasidir #aile #eğlenceYavru olan bir şey görüldüğümüzde tepkilerimiz anında “ayyy canııım, ne şeeekersin, nasıl güzelsin” tarzı küçülürken heyecanımız kocamanlaşıyor. Çünkü; bebek kediler, bebek köpüşler, bebek hamsterlar, bebek kuşlar, bebek tavşanlar... kısaca bebek olan her şey çevresine saf enerji, sevgi yayıyor. 🥰 Dün Kadıköy vapuru akşam saatiyle birlikte bir düğün salonu gibi kalabalıktı. Koltuklar sıkışık şekilde tamamen dolduktan sonra yolcular ayakta kaldı. Derken agu, eaaaa, hımmmm sesleriyle bir bebek arabası geldi ve annesiyle birlikte orta sıranın koridor kısmına (mecburen) yerleşti. Kışlık kıyafetler çıkarılınca ortaya uykusu olduğundan sol baş parmağını emip kafasını annesinin göğsüne gömmeye çalışan 6-7 aylık bir bebek çıktı. Birkaç saniye geçmeden doğruldu ve herkese gülücük dağıtmaya başladı. Pembe yanaklı bebek yaydığı saf enerjinin farkında varmadan sanki meksika dalgası gibi tatlı bir hareket başlattı. İnsanlar kafalarını önlerinden/ellerindeki ekranlardan kaldırdı. En ilgisiz gibi görünenler bile yanındakine dirseğiyle dokunup gülerek bebeği işaret ediyordu. Vapurun iki çıkışı vardı ama kalabalık -ben dahil- içgüdüsel olarak bebeğin olduğu sağ tarafa yöneliyordu. Parmak uçlarına doğrulup bakanlar, ayrılmadan son bir defa kafalar arasından görmeye çalışanlar... bebecik koyu kalabalığın arasında hazine gibi parlıyordu... Benim için inanılmaz etkileyici bir manzaraydı... Bu sabah kızımı beklerken kahve içmek için kafeye gittik. Masamızda resimdeki bebek çam ağacı vardı. Tıpkı dünkü bebek gibi... Sevilesi, korunası yeni bir hayat... Çam fidanıyla biraz sohbet ettim, kırmızı elbisesinin yakıştığını söyledim. Zamanı gelince doğal toprakta özgürce büyümesini diledim:)) Hayat çok kıymetli, saf sevgi ve şefkatle yaşayalım. Küçüklerin-büyüklerin en önemlisi kendimizin kıymetini bildiğimiz bir yıl olsun

Vizyondaki Filmler