loading...
Birinci sınıf olduk.
Kuzucum geçen yıl anaokulunun penceresinden dışarıda sıralanan çocukları gösterip “büyüklerin töreni” derdi. Bugün arkadaşlarıyla şirin şirin o sıranın içinde yer aldı. Kısa bir eğitim yılı açılış töreni yapıldı. Anne, babalar olarak heyecandan kıpraşıp durduk.
Bu sene çok farklı hisler içindeyim. Birkaç hafta önce öğretmenimizin “sevgili öğrencim…” diye başlayan mektubunu kızıma okurken acayip duygulanmıştım. Ama bu sabah 8. sınıftaki abi ve ablaların okulun ilk günlerindeki küçüklere yaptığı jeste hayran oldum. Düşüneni tebrik ediyorum. Tek tek 1. sınıf olan kardeşlerin yanlarına gelerek sembolik hediyelerini verdiler (rengarenk top). Sonra onların ellerinden tutarak sınıflarına kadar götürdüler. Aslında hepsi tam olarak bunu yapmadı. Çok komiklerdi. Bu abi ve ablalar küçüklerle mümkün olduğunca kısa temasta bulunup, bir an önce kendi dünyalarına dönmeye çalışıyorlardı. Bazıları elinde tutuğunu koridorda bıraktı “sınıfın şurada” diyerek sırtını pıt pıtlayarak yolladı, bazıları sırasına kadar eşlik etti. Bizlerde iletişim farklılığındaki izlenmeye değer manzarayı gülerek seyrettik.
Ötelendikçe de ötelenen, üç günlük oryantasyon sonrası bir on günlük tatil daha derken nihayet açılan okulumuz için yanımızda heyecandan hoplayan zıplayan bir kuzu yoktu. Törendi, kalabalıktı, formaydı derken kaşlar endişeli ve çatıktı. Belki içini rahatlatır diye gece yazdığım mektubu okudum ona. Rahatladı mı yooooo. Ama olsun. Ben biraz rahatladım. Duygu yoğunluğu için kelime bulamayacağım ama ağlamama ramak kalmıştı.
Tüm kuzulara eğlenerek öğrendiği, bol keşifli, huzurlu bir yıl diliyorum. Öğretmenlerimize de kucak dolusu sevgi gönderiyorum.
Okula dönüş
İtiraf ediyorum izlerken kendimi annellerin yerine buldum ve bıraktım göz yaşlarımı. Önemli bir dokunuş olmuş. Kim bilir belki siz de birer mektup yazmak istersiniz kuzunuza ve ileride açıp açıp okursunuz.
Video başlarken diyor ki;
– Çocuklarımızı sıkı sıkı tutarız, ama aynı zamanda onlara kanatlar vermeliyiz.
– okula gitmek emin olunamayan bir zamandır.
– Uyum sağlayacak mıyım, arkadaş edinecek miyim?
Anneler çocuklarına onların uçmasına yardım edecek mektuplar yazdılar.
Satırlardan aynen aktarıyorum…
Sevgili oğlum/kızım
Yaz tatili bitti. Yakında okul başlayacak.
Eski arkadaşlarını tekrar görecek ve yenilerini edineceksin. Yeni bir maceraya başlıyorsun.
Bunu uzun zamandır bekliyordun değil mi?
Sporda sonuncu seçildiğin zamanlar olacak.
Ya da favori rengin pembe olduğu için arkadaşlarının sana güldüğü zamanlar. Pembeyi sevmeye, renkli kalmaya devam et.
Hiçkimsenin sana birşeyi yapamacağını söylemesine izin verme.
Sınırlara karar veren sadece sensin.
Hayal edebileceğin tüm harika şeyleri gerçekleştirebilirsin. Asla olmadığın biri gibi davranmaya çalışma.
Aslında aynen garip, tahmin edilemez ve düşünmeden davranmaya devam et. Yeterince normal insan zaten var.
Soru sormaktan asla çekinme. Aptalca sorular yoktur.
Ne kadar uzağa uçtuğun önemli değil, daima seninle olacağım. Seni seviyorum.
Mutlu bir dönem dilerim.
Başıma gelen en güzel şeyin sen olduğunu asla unutma. Sevgilerle, annen.
Bu senin için.
