Günlerden 14 Şubat. Bugün Sevdiğini Söyleme Günü.

İnsan aşık olunca o kişiyle her karşılaştığında mutlu olur, içini tatlı bir sıcaklık sarar, gözlerinin içi gülmeye başlar ve bu yüzüne ışıl ışıl yansır. Birini sevince de mutlu olursun, iyi, hatta harika hissedersin. Peki aradaki fark nedir? Kabaca benim için şiddeti diyeceğim, birisi gümbür gümbür, diğeri dingin ama ikisi de çok güzel.

Bundan 5 yıl öncesine kadar aşkı eksik tanımışım, sanmışım ki sadece eşine, sevgiline duyulandır. Sevgi de; hayatındaki seni mutlu eden herkese duyulandır. Ta ki evimizin güneşi bebeğimiz doğana kadar… Hemşirenin odaya getirdiği kuzumu, kıyafetlerinin içinde kaybolan o küçücük bedene merhaba demesi için önce eşime yönlendirdik. Bir süre ellerinin arasındaki küçük pembe yüzü izledi (bizler de onları). O iki çekik minicik gözler yumuk yumuk kime nasıl bakacağını çok iyi biliyordu. Bir babanın yavrusuyla, beklediğiyle tanışmasını izlemek dünyada ki en özel anlardan birisidir. Düşündükçe yüreğim pır pır ediyor ve derinlerde çok büyük bir güç kabarıyor. Eşimin kızına bakarak ağzından dökülen ilk çümleyi de hiç unutmayacağım  “sanki aşık olmak gibi” demişti. İşte o anda aşkın ne olduğunu tam olarak kavramıştım üstelik hiç bitmeyecek. Tek bir cümle sayesinde babanın ne hissettiğini, kalbinde ne fırtınalar koptuğunu %100 anlamıştım.

Bu günü “sevgini söyleme günü” ilan ediyorum. Kalpli balonlarla süslemeden, hediyeler almadan, ışıl ışıl mekanlarda başka bir yerde gördüğün hafızadaki mutluluk karesinin peşine düşmeden, içini fazlalıklarla, faturalarla, fiyonklarla doldurmadan, kasılmadan, şaşırmadan öylece içinizden geldiği gibi şükürle “seni seviyorum, iyi ki varsın” deme günü.

Uzakta olan aileme, arkadaşlarıma bir nefesle sevgimi söyleme günü, sesimle yetişemeyeceklerime “seni seviyorum, yollarımız iyi ki kesişmiş” diye mesaj gönderme günü.

Elbette ki böyle günlerin odağı haline getirilen körü körüne tüketim çılgınlığını her aklı başında insan gibi ben de onaylamıyorum. Özellikle tüm kadınların ana ve tek beklentisi izlenimi yaratılan, rakamlarla sahip olunan o paketlerin hepsi ilüzyon. Onlar seni hatırlanacak kadar değerli ve hatta ne kadar sevildiğinin göstergesi olamaz. Sevgi, sayılamayan ama paylaştıkça çoğalan inanılmaz bir kaynak. Gerçekten sevildiğini bilmek dünyadaki en güzel ve güvenilir liman. Yumuşacık vazgeçilmez ve ayakta tutan. Çok şanslıyım ki bu sene bol bol seni seviyorum dedim ve sevildim. Yılları kapsayan yakınlığımız olmadan da kalplerini bana ailem gibi açan arkadaşlarıma/dostlarıma duduğum minnet bir ömür boyu sürecektir.

Lütfen “ne öyle vıcık vıcık sevdiğimi söyleyeceğim zaten bilmiyor mu, romantizme bağlayacağım bu yaştan sonra, bunlar bana göre değil, bizden geçti” gibi bıkkınlık söylemlerinde bulunmayın. Kalbinizin, sahip olduklarınızın değerini bilin. Siz boşverin dayatmaları, şablonları sevdiceğinizle kendi duygusalınızı yaşayın.

Günün anlamı hakkında okuduğum ilk yazı arkadaşım Anıl Öztürk tarafından kaleme alınmıştı. Öyle dolu dolu tercüman olmuş ki duruma, paylaşmadan edemeyeceğim.

“….. Herkes bu dünyada en az bir kişinin sevgilisidir; bu ebeveyniniz de olabilir, hayatınızda bulunmasından gurur ve memnuniyet duyduğunuz, en yakın arkadaşınız, eşiniz, karınız, dostunuz, yahut Mevlana’nın inandığı gibi, ilk ve tek ebedi sevgiliniz Rabbiniz de olabilir. Bu sizin aşkı, sevgi ve sevgiliyi nasıl anlamlandırdığınız ile ilişkilidir, siz sevin, sevdiğinizi gösterin de, sevgili elbet bir gün sizi bulabilir.

Sevgi hediye gibidir; alınca da verince de mutlu eder insanı. Sevgisiz gününüz olmasın 🙂